Trebalo bi srušiti zidove

Zbirka poezije.

Iz recenzije:

Naslov novog ciklusa Krešimira Bagića, izjavna, okvirna sintagma “Trebalo bi srušiti zidove”, koja se ritmično ponavlja i širi prostorom pjesme, popis je potreba, popis onoga što nam je činiti u gradnji i dekonstrukciji, bijesu, buci i tišini: “trebalo bi srušiti zidove/ zidove koji šute/ zidove koji drže uglove palača/ zidove koji se nastavljaju na temeljne zidove/ zidove koji imaju uši/ pune zidove/ šuplje zidove/ zidove laboratorija/ zidove oko groblja/ zidove između cvijeta i ploda”.

Riječ “trebalo” ono je što smanjuje aktivistički naboj u pozivu na rušenje zidova, iako je upravo neskriveni poriv za rušenjem i traženjem onoga što je izvan kože, izvan zida, nosiva težnja njegova pisma. Istina, i govornik oko toga posla okoliša, mijenja joj pravac i težište, kao što se mijenja ono što zid jest ili ono što bi trebao biti.

Postupnost i ponavljanje, ritmičnost i igra, naizgled su suprotstavljeni parovi, ali upravo je to temeljna značajke poezije Krešimira Bagića: sustavan i pregledan plan pjesme, koja se gradi od opsesije (opsesivne teme i motiva: zida, rušenja…) – ali da bi to ludilo jezika opstalo i da se ne bi izgubilo u vlastitom ogledanju, labirintu šifriranih poruka, postavlja se konstrukcija, postavlja središnje mjesto, točka govora. Ali kad ga mi (čitatelji) trebamo imenovati, kad hoćemo znati mjesto radnje i njegovo središte – ono nam se ne nadaje, ne otkriva u definiranoj poetici ili svjetonazoru, nego upravo suprotno: prebačeno je u područje igre, istraživanja, pustolovine…

Miroslav Mićanović