Senovite priče

Među proznim piscima koji u savremenoj srpskoj književnosti deluju iz kruga aktivnih tumača književnosti, Miodrag Maticki sigurno zauzima jedno od najistaknutijih mesta. Priznat kao pouzdan istraživač naše književne prošlosti, posebno narodne književnosti, srpske graničarske epike, almanaha i kalendara 19. i 20. veka, on se poslednjih godina sve više okreće pisanju imaginativne proze, dopunjujući na taj način svoju bogatu istraživačku književnu bibliografiju. Njegovi romani – Gluva lađa, Ludi pesak, Idu Nemci, Prednosti gipsa, kao i pripovedačke zbirke Svakodnevno hvatanje veverice, Vučjak Adele Argeni, Deseti za molitvu – koliko o savremenom životu i njegovim specifičnostima, u isti mah čitaocima našeg vremena nagoveštavaju veoma inventivnu proznu sliku života u burnim kulturno-istorijskim epohama nacionalne prošlosti, što je posebno naglašeno u romanima, a u poslednje vreme i u pripovetkama. Ipak, njegova proza nije opterećena eruditnošću, citatnošću, interferencijalnim i ostalim elementima tzv. univerzitetske proze, jer se ti elementi već nalaze uključeni u njen tematsko-sadržinski sloj pa ih nije neophodno posebno isticati u tekstu. Ona je stoga izuzetno narativna, slikovita, prepuna detalja i nijansi iz neposredne stvarnosti i onih tematskih i značenjskih slojeva iz prošlosti koji ih na neposredniji način povezuju sa današnjom stvarnošću.